abortus

'In Zweden mogen vrouwen hun baby laten aborteren als ze het geslacht van de vrucht weten en daar niet tevreden mee zijn. Als ze liever een jongen hebben, terwijl uit echo's blijkt dat er een meisje aankomt (of andersom) is abortus dus toegestaan. Dat blijkt uit een uitspraak van de Nationale Gezondheidsraad in Zweden', aldus Manna-vandaag.nl. Zoals zo vaak wordt ook hier het werkelijke motief verhuld achter de mooie taal van rechtspraak die een al bestaande wet interpreteert.
Het niet nader gedefinieerde woord ‘nood’ wordt verder verruimd, omdat er in het geval van een onvervulde dochter- of zoonwens sprake kan zijn van een dreigend trauma of een andere indrukwekkend klinkende psychische aandoening.
'
Dit soort taalgebruik maskeert een enorme verschuiving in de levensbeschouwing en morele opvatting. Deze verschuiving kan ongemerkt plaatsvinden, omdat men zich bedient van begrippen die hetzelfde blijven, maar tegelijk verder worden opgerekt. Er is een gevoel van onbehagen bij het aanhoren ervan, maar alles lijkt in orde.


Laatste grens
Mensen worden vaak boos wanneer in dit soort situaties de vergelijking wordt gemaakt met nazi-Duitsland, waar op grote schaal de onvolmaakten (en ongewensten) 'weg-ge-euthanaseerd' werden. Maar waar ligt ergens de laatste grens? Waar zeg je: 'Tot hier toe en niet verder!'? Waarin is uiteindelijk het onderscheid gelegen dat de nazi’s tot monsters maakt en ons bestempelt als begripsvolle en welwillende onschuldigen?

De manier waarop wij omgaan met goed en kwaad en met de zwaksten in ons midden heeft in principe de potentie om veel verder te ontaarden dan het nazisme. Immers het nazisme werd op een bepaald moment gestopt door dapperen die 'nee' durfden te zeggen. Maar wie stopt onze generatie in de grenzenloze eufemismen en heilloze herinterpretaties bij het vertrappen van het zwakke leven?
Jos de Keijzer
http://www.habakuk.nu/content/index.php?option=com_content&task=view&id=718&Itemid=64